Ο προς ενός ήδη ενιαυτού προκηρυχθείς "Ο εξόριστος του 1831", αφ\' ου διάφορα εμπόδια διέκοψαν πολλάκις την έκδοσίν του, εξέρχεται σήμερον από τα τυπογραφικά πιεστήρια. Καθ\' ον χρόνον συνεγράφετο, ήσαν έτι πρόσφατοι αι καταχρήσεις της καποδιστριακής Κυβερνήσεως· οι επίμονοι οπαδοί της αδιακόπως ετάραττον την Ελλάδα, και το προκείμενον βιβλίον υπέσχετο τότε όχι μικράν ωφέλειαν. Αλλά και εις πάντα καιρόν η δημοσίευσίς του, ελπίζω, δεν θέλει αποβή άκαρπος, ως δυναμένη να προξενήση μίσος μεν κατά της απολύτου εξουσίας, αγάπην δε προς τας συνταγματικάς εγγυήσεις. Εις τάς τελευταίας σελίδας ο "Εξόριστος", και πριν του θανάτου έτι της ερωμένης του, λαμβάνει φυσιογνωμίαν μελαγχολικωτέραν, ανάλογον με την κατάστασιν της ψυχής παντός ευ φρονούντος πολίτου, όστις δεν υπολαμβάνει αναγεννωμένην και προκόπτουσαν την Ελλάδα δια μόνας τας αργυράς επωμίδας και τα λαμπρά παράσημα των Υπουργών.

Διατί δε ο Εξόριστος ούτος, εκουσίως τέλος πάντων υπερόριος γενόμενος, αναχωρεί από την Ελλάδα; Ερωτήσατε την καρδίαν σας, όσοι των Ελλήνων, ανακαλούντες εις μνήμην το εναγώνιον όνειρον της φοβέρας ημών επαναστάσεως, τας τόσας ταλαιπωρίας και τας τόσας καταστροφάς, απηυδήσατε στενάζοντες δια την αθλιότητα της πατρίδος και ζητείτε μακράν αυτής κατοικίαν αθόρυβον από τας περιδρομάς του ανήσυχου σπουδαρχίδου και τας μεμψιμοιρίας του αβραβεύτου αγωνιστού. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)